‘Ik ging door tot dat ik een lach op hun gezicht zag’
Dit is typerend voor de inzet van Jolanda, destijds actief als vrijwilligster voor telefonisch contact met ouderen om eenzaamheid tegen te gaan. Dit project (de Zilverlijn) is gestopt, maar Jolanda is er de vrouw niet naar om stil te zitten. Zij is graag in contact met anderen.
Hersenletsel.nl
Als vrijwilligster voor Hersenletsel.nl, de vereniging voor patiënten met niet-aangeboren hersenletsel (NAH) en hun naasten, is zij betrokken bij bijeenkomsten voor lotgenoten.
Jolanda is al sinds haar 6e jaar bekend met de gevolgen van een hersenbloeding. Het lopen gaat hierdoor moeizamer en haar linkerhand functioneert minder goed. Ook ervaart Jolanda sneller overprikkeling. Jolanda heeft goed leren omgaan met haar beperkingen en kan hierdoor anderen die hier ook mee te maken krijgen verder helpen.
Een keer per 6 weken komt deze groep bij elkaar bij Kookboerderij Krommenhoeke in Biggekerke en inmiddels weet iedereen dat Jolanda dan iets lekkers meeneemt dat zij zelf gebakken heeft.
Een NAH ambassadeur, hiervoor opgeleid en zelf ook ervaringsdeskundig, leidt de bijeenkomst.
Lotgenotencontact is belangrijk omdat het niet altijd eenvoudig is om stand te houden in de maatschappij. Jolanda geeft aan dat zij dit zichzelf heeft moeten aanleren. Een ander doel van de vereniging hersenletsel is belangenbehartiging om de zorg voor mensen met NAH te verbeteren.
Jolanda benoemt ook dat ze blij is met het werk van hoogleraar Erik Scherder. Hij geeft veel uitleg over de werking van de hersenen en over niet-aangeboren hersenletsel.
Tot 2019 heeft Jolanda parttime gewerkt als verkoopmedewerker in een bakkerij en dit combineerde zij toen al met vrijwilligerswerk, eerst via de school van haar kinderen en later bij de handvaardigheidsclub in Vrouwenpolder.
Zonnebloem jong Zeeland
Op dit moment is Jolanda ook actief als vrijwilliger bij de Zonnebloem jong Zeeland voor mensen met een lichamelijke beperking in de leeftijd van 18 tot ca. 40 jaar.
Er worden allerlei leuke activiteiten georganiseerd, zoals bezoek aan een festival, een klimbos, toegankelijk voor de rolstoel, wandelen met ezels of off road rijden met de rolstoel. Jolanda benadrukt dat ook hier nog behoefte is aan uitbreiding van het team van vrijwilligers, vooral in de leeftijd tussen de 20 en 30 jaar.
Leuk vrijwilligerswerk voelt niet als een verplichting
Jolanda heeft ook wel eens vrijwilligerswerk gedaan wat te zwaar bleek, namelijk in een verzorgingshuis. Zij vond het lastig om werk te laten liggen en ging hierdoor over haar grenzen heen. Met dit werk is zij toen na enkele keren gestopt in overleg met de medewerkers daar.
Voor Jolanda staat bij haar vrijwilligerswerk voorop dat zij het leuk vindt en dat het niet als een verplichting voelt. Haar ogen stralen als zij vertelt over haar huidige bezigheden.
Gevraagd naar haar advies aan mensen, al dan niet met een beperking, die twijfelen over het doen van vrijwilligerswerk, zegt Jolanda: ‘Gewoon proberen en kijken wat er lukt. Als je het niet probeert, dan weet je niet of het bij je past’.
Ik denk dat Jolanda hier een goed voorbeeld van is. Zij heeft zich al op veel terreinen ingezet en doet dit nog steeds met veel enthousiasme.
